مدرسه علمیه ریحانه الرسول س یزد

✳️قتيبه أعشي گويد: روزي يكي از كودكان امام صادق علیه السلام مريض شده بود.

من به قصد عيادتش حركت كردم، حضرت را جلوي منزلش اندوهگين و غمناك ديدم، عرضه داشتم: يابن رسول اللّه ! فدايت شوم، حال فرزندت چگونه است ؟

حضرت فرمود: با همان حالتي كه بوده است،هنوز مريضي و ناراحتي او بر همان حالت ادامه دارد.
بعد از آن، حضرت سريع به داخل منزل خود رفت ؛ و چون ساعتي گذشت از منزل بيرون آمد در حالتي كه چهره اش باز و غم و اندوه در آن حضرت احساس نمي شد.

فكر كردم كه بحمداللّه حال كودك بهبود يافته است، لذا سؤال كردم: اي مولايم! بفرمائيد حال كودك چگونه است؟

فرمود: راهي را كه مي بايست برود، رفت.

☘با تعجب عرض كردم: قربانت گردم، در آن هنگامي كه كودك زنده و مريض حال بود، شما را غمگين و محزون مشاهده كردم؛ ولي اكنون كه او وفات يافت، شما را در حالتي ديگر مشاهده مي كنم؟!

حضرت فرمود: اي قتيبه! ما خانواده اي هستيم كه قبل از ورود بلا و مصيبت چاره انديشي و تضرع مي نمائيم؛

 ولي زماني كه مصيبت اتفاق افتاد و واقع گرديد تسليم قضا و قدر الهي مي باشيم و راضي به رضاي خدا هستيم.
✨ بنابر اين ديگر ناراحتي و اندوه معنائي ندارد….

اعيان الشّيعة،ج 1، ص 664
بحار الانوارالانوار ج 47، ص 268، ح 39