مدرسه علمیه ریحانه الرسول س یزد

یکی از شگردهای یهودیان برای اصیل نشان دادن دین خود، این بود که به مسلمانان می‏ گفتند: پیامبر شما چیزی ندارد و همه چیز او از ماست؛ با این که مخالف دین ماست، به سوی قبله ما نماز می‏خواند.

با مطرح شدن تغییر قبله، این توطئه خنثی شد: «فلنولّینک قبلةً ترضاها فولّ وجهک شطرالمسجدالحرام» تو را به سوی قبله ‏ای که می ‏پسندی، می‏گردانیم. پس روی به جانب مسجدالحرام کن.

در آیه‏ ای دیگر نیز سخنان سفیهانه یهودیان را رد کرد: «سیقول السفهاء من الناس ماولّیهم عن قبلتهم التی کانوا علیها قل للّه المشرق و المغرب یهدی من یشاء الی صراط مستقیم.»

از مردم آنان که سفیه ‏اند، خواهند گفت: چه چیز آن‏ها را از قبله‏ ای که رو به روی آن می‏ ایستادند برگردانید؟ بگو: مشرق و مغرب، از آنِ خداست و خدا هرکس را بخواهد، هدایت می‏کند.

این رویداد در نیمه ماه رجب یا شعبان سال دوم هجرت اتفاق افتاد؛

زمانی که پیامبر در محله بنی سلمة بن عوف نماز ظهر می‏خواند، وحی شد به سوی کعبه نماز بخواند و پیامبر دو رکعت باقی‏مانده را به آن سوی نماز خواند.

براساس آیه فوق، یکی از اهداف ـ علاوه بر منکوب کردن یهودیان ـ درهم کوبیدن منافقانی بود که با یهودیان هم آوا شده بودند.

در هر صورت، اعلام این دستور الهی چنان برای یهود شکننده بود که عده‏ ای از اشراف خود را نزد پیامبر فرستادند که: اگر قبله ‏ات را برگردانی، از تو پیروی خواهیم کرد. که خداوند در آیه‏ ای از سوره بقره پاسخ مجدد به آن‏ها داد و فرمود:

برای اهل کتاب هر برهان و نشانه ‏ای که بیاوری، از قبله تو پیروی نخواهند کرد و تو نیز از قبله آن‏ها پیروی نمی‏کنی و آن‏ها هم پیرو قبله یکدیگر نخواهند بود.

هرگاه پس از آگاهی پی ‏خواهش‏های ایشان بروی، از ستمکاران خواهی بود .